Forever Alone - Część II

Sto lat, sto lat, niech żyje Dziina nam ;*

Wszystkiego na, naj, najlepszego, czego sobie tylko życzysz :) Duuużo prezentów, spełnienia wszelkich marzeń i czego tylko pragniesz *impreza z U-KISSami, yeah~~* <3 i życzę Ci też spotkania ze mną, Alex, i w sumie z Reiko też, w końcu COŚ nas łączy :D :D :D

A to taki mały prezent, mam nadzieję, że Ci się ten rozdział spodoba i się na nim uśmiechniesz/pośmiejesz, bo o to chodzi :) Jeszcze raz wszystkiego najlepszego ;* ;* ;*

SHINee - Dream Girl

Cała czwórka siedziała w garderobie, przebierając nogami. Key szczerzył się do swojego odbicia, podziwiając swoją niesamowitą urodę, Jonghyun obserwował go uważnie, jakby dając sygnały, że to wcale nie on jest najprzystojniejszy w SHINee, tylko właśnie starszy Kim. Natomiast Minho i Taemin głęboko się nad czymś zastanawiali, lekko podenerwowani, starając się przy okazji nie patrzeć na Keya, który wpadł na ten cały genialny plan.

- To był zły pomysł – rzucił nagle Choi, w każdej chwili gotów do tego, by się zerwać z miejsca i ruszyć na ratunek liderowi.
- Zgadzam się… nie wiadomo, co może z tego wyniknąć – dodał od siebie maknae, patrząc, co Ki Bum wyrabia ze swoimi włosami. – Co ty robisz?
- Czeszę się – odparł oczywistym tonem, robiąc na swojej głowie artystyczny nieład. – Nieważne zresztą. Mówię wam, mój plan jest dobry. Takie niespodziewane spotkania zawsze są najlepsze.
- Ja już nawet nie wnikam w to, jak ta randka w ciemno się skończy – powiedział Lee. – Ale znając Onew, on może się po drodze zgubić, zapomnieć, jak się nazywa albo dać się porwać kosmitom, w takim stanie jeszcze więcej rzeczy jest możliwych niż zazwyczaj.
- Bez przesady, on w tej restauracji był milion raz – stwierdził Jonghyun. – Chociaż ta wymówka, że zapomniałeś stamtąd portfela, i jak ty po niego pójdziesz, to się fanki rzucą, była wredna.
- Musiałem coś wymyślić, a wy mi nie chcieliście pomóc – bronił się Ki Bum.
- Bo ten pomysł był głupi… - powtórzył Taemin.
- Głupi nie głupi, został wcielony w życie i teraz możemy tylko mieć nadzieję, że Onew to przeżyje – podsumował Minho i znów zapadła cisza, w której każdy myślał o swoich rzeczach.

*

Tymczasem zdołowany Jinki szedł wolnym krokiem w kierunku ich ulubionej restauracji. Zarzucił na siebie szarą bluzę, trochę za dużą, a na nos okulary, tym samym mając nadzieję, że nikt go nie rozpozna. Zazwyczaj mu to nie przeszkadzało, czy fanki poproszą o autograf czy nie, ale od jakiegoś tygodnia najchętniej nie wychodziłby ze swojego pokoju i nie rozstawałby się ze swoją zieloną poduszką. Tak, po prostu poczuł, że doskwiera mu samotność. Wiedział, że kochają go miliony fanek, jednak to była miłość platoniczna, a nie taka, jakiej on pragnął. A pragnął po prostu miłości romantycznej. Chociaż może „miłość” to słowo na wyrost, ale na pewno brakowało mu kogoś obok. I nie chodziło o kumpli, tutaj nie mógł narzekać. Po prostu sądził, że miło by było, gdyby od czasu do czasu ktoś go przytulił i poszedł z nim do kina.

Z dziwnymi myślami stanął przed restauracją, do której siłą wypchał go Key. Byli już po występie, mieli wolne, a Onew chciał odpocząć, jednak jego młodszy przyjaciel uparł się, że musi iść po jego portfel. Na szczęście nie było późno, a na ulicach kręciło się jeszcze sporo ludzi, więc raczej o swoje bezpieczeństwo chłopak się martwić nie musiał. Po prostu było mu w niesmak, że wróci do swoich czterech ścian później, niż zamierzał. Wiedział też jednak, że z upartym Keyem nie miał co dyskutować.

Ze zrezygnowaniem wszedł do małej, ale eleganckiej restauracji, gdzie przywitał go znajomy kelner. Chłopak wszedł w głąb, zsuwając z siebie kaptur i rozglądając się na wszystkie strony. Ki Bum powiedział mu, że gdy wczoraj dołował się w pokoju, on tutaj przyszedł i usiadł w ich ulubionym miejscu, zamawiając to, co zawsze, i tam zapewne znajdował się jego portfel. Onew jednak wiedział, że jeśli faktycznie Ki Bum go nie wkręca, to portfelem zajęła się już obsługa i gdzieś na niego czeka, w bezpieczniejszym miejscu niż stolik. Podszedł do kelnera.

- Przepraszam, kolega powiedział, że wczoraj zostawił tutaj portfel, widział go pan? – zapytał spokojnie Lee.
- Tak – rzucił mężczyzna, i zaprowadził go do „ich” stolika, gdzie czekała na niego „niespodzianka”. – Dokładnie tutaj.

Jinki westchnął tylko i w mig zrozumiał cały plan Keya, który zapewne uparł się, by go zrealizować i wmówił reszcie, że jest genialny. Za dobrze ich wszystkich znał, by nie domyślić się tej oczywistej rzeczy.  Popatrzył na śliczną brunetkę, która siedziała przy stoliku i uśmiechała się do niego. Miał się lekko ukłonić na znak pożegnania, jednak coś w nim drgnęło. Chodziło o to, że i tak miał depresyjne myśli i nie miał humoru, więc randka w ciemno i tak tego humoru już nie zepsuje, a nuż wyjdzie z tego chociażby godzina miłej rozmowy. Po chwili namysłu usiadł naprzeciwko dziewczyny, która jeszcze szerzej się uśmiechnęła.

- Jak masz na imię? – zapytał na dzień dobry Lee, przy okazji chwytając kartę dań, gdyż doszedł do wniosku, że jak się tutaj pofatygował, to przynajmniej się naje, a potem każe zwracać wydane pieniądze Keyowi.
- Noo Ri – odpowiedziała słodko, nadal wpatrując się w Onew, który chyba wolał menu.
- Zamów sobie, co chcesz – powiedział i przelotnie na nią spojrzał.

Miała długie, prawie czarne włosy, które były lekko falowane, a na czoło opadała prosta grzywka. Miała szczupłą twarz, której uroku dodawały duże niebieskie oczy. Jinki nie był pewny, czy to soczewki czy też może jej naturalny kolor, ponieważ dziewczyna zdecydowanie nie wyglądała na Koreankę czystej krwi. I chyba to najbardziej zafascynowało w niej Lee, który zawsze marzył o tym, by jego dziewczyna miała naturalne niebieskie oczy.

- Nosisz soczewki? – zapytał prosto z mostu.
- Nie – zaśmiała się jego towarzyszka, zupełnie niezrażona bezpośredniością. – Po prostu mama jest Koreanką, ale tata Europejczykiem.
- Aha, a z jakiego kraju jest twój tata? – Onew należał do osób zbyt specyficznych, by przejmować się tonem czy treścią swoich pytań, poza tym jego humor nie pozwalał mu na to, by w ogóle przejmować się swoimi słowami.
- Z Hiszpanii – odpowiedziała spokojnie i chłopak zrozumiał, czemu, a raczej komu Noo Ri zawdzięcza dość ciemną karnację.
- Aha, a czemu mieszkasz w Korei? Albo czemu tu jesteś? Bo może po prostu przyjechałaś z Hiszpanii.
- Nie, mieszkam tutaj i jestem modelką – powiedziała, po czym dodała: - Jeśli oczywiście interesuje cię to, czym się zajmuję.
- W sumie chciałem o to zapytać. A co zamawiasz?
- Krewetki w cieście – odpowiedziała.
- No to ja też.

Chłopak odłożył menu, tak samo Noo Ri. On zaczął podziwiać firanki w kolorze wiśni, czując, że burczy mu w brzuchu. Dopiero kiedy zapadła niezręczna cisza, a brunetka zaczęła mu się przyglądać, poczuł się trochę zażenowany swoją śmiałością, której nie wypadało pokazywać na pierwszym spotkaniu. Chociaż może bardziej na pierwszej randce w ciemno, bo założył, że Key właśnie to miał na myśli. Tak czy inaczej, Noo Ri chyba nie miała zamiaru czekać w ciszy na dania.

- A ja mogę zadać ci kilka pytań? – zapytała, nie spuszczając go z oczu.
- Pewnie – odparł obojętnie.
- Wiedziałeś, po co tu przychodzisz?
- Pierwotna wersja była taka, że po portfel Keya. Jednak od razu stwierdziłem, że coś wykombinował. No, i wykombinował, randkę w ciemno. Ale w sumie dobrze, że tu przyszedłem, bo jestem głodny jak wilk – powiedział bez zająknięcia, lekko się rumieniąc.
- Rozumiem – zaśmiała się Noo Ri. – Hmm… A wy sobie często takie randki w ciemno urządzacie?
- W ogóle – odparł spokojnie Onew. – Po prostu Key jest tak wspaniałomyślny, że stwierdził, że jego lider jest samotny i potrzebuje dziewczyny.

Dopiero po chwili dotarł do niego sens wypowiedzianych słów. Spuścił głowę i zakrył czerwone policzki dłońmi, co oczywiście nie umknęło uwadze jego partnerki. Noo Ri po raz kolejny się zaśmiała i Onew odniósł dziwne wrażenie, że coś mu w tym śmiechu nie pasuje. Nie zastanawiał się jednak nad tym dłużej, ponieważ przyniesiono zamówione potrawy i poczuł, że jest bardzo głodny. Zaczęli więc jeść, a po pół godzinie Jinki zamówił im jeszcze deser w postaci sorbetu truskawkowego z dużą ilością bitej śmietany. Przez następne pół godziny też się do siebie nie odzywali. Onew stwierdził, że godzina ciszy im wystarczy.

- Chyba pora się zbierać – rzucił.
- Chyba tak – przytaknęła mu nieco rozczarowana dziewczyna.
- Odprowadzę cię, daleko mieszkasz?
- Daleko, więc wystarczy, że wsadzisz mnie do taksówki – uśmiechnęła się. – W ogóle, ile za to?
- Ja stawiam – rzucił szybko i podszedł do kelnera, by zapłacić kartą, po czym wrócił.
- Jesteś miły.
- Staram się.
- I uroczy.

Onew znów się zarumienił i stwierdził w duchu, że nie rumienił się tyle od czasów podstawówki. To było dziwne, ale jednocześnie dość… miłe uczucie. Tak czy siak, ze swoją niewzruszoną miną wstał i czekał, aż dziewczyna też zbierze się do wyjścia. Po 10 minutach stali już przed restauracją i czekali na jakąś taksówkę. Noo Ri lekko drżała lekko, więc Onew niewiele myśląc, zdjął z siebie bluzę i zarzucił na jej ramiona. Brunetka zrobiła zaskoczoną minę, po czym się uśmiechnęła.

- Dziękuję – powiedziała po chwili, znów na niego patrząc. – W ogóle słyszałam, że jutro macie jakąś imprezę?
- Tak? Nic mi o tym nie wiadomo – odparł szczerze chłopak, czując, że to kolejny pomysł kochanego Ki Buma.
- Rozumiem – zachichotała, jakby domyślając się, o czym Jinki myśli. – Skoro nie wiesz, to zadzwonię najwyżej do Ki Buma-oppy.
- To nie jest zły pomysł – uśmiechnął się Onew. – O, taksówka.
- A ty wrócisz pieszo? – zapytała z troską, obserwując zatrzymującą się taksówkę.
- Tak, kręci się jeszcze sporo ludzi, poza tym nie mam tak daleko.

Dziewczyna pokiwała głową na znak, że zrozumiała, po czym wsiadła do auta. Onew uśmiechnął się i jej pomachał, patrząc, jak samochód rusza. Westchnął ciężko, czując na plecach chłodny wiatr, więc żwawym krokiem ruszył do mieszkania. Tym razem trochę się martwił, że trafi na jakieś psychofanki, na szczęście żadnej po drodze nie spotkał. Zaczął się też zastanawiać, czy chłopcy są już w domu, czy jeszcze siedzą gdzie indziej, bojąc się, że Onew jest na nich zły. A on wcale nie był zły… wręcz wdzięczny.  

W dziwnym nastroju, ale już na pewno nie depresyjnym, przekroczył próg mieszkania i pierwsze co zrobił, to chwycił białą bluzę, która leżała na kanapie. Nie interesował go fakt, że to bluza Minho i była na niego za duża, najważniejszy był fakt, iż była ciepła. Chłopak zrobił sobie herbaty i po 10 minutach siedział już z nią przy stole w małej jadalni. Zaśmiał się pod nosem, gdy usłyszał szum pod drzwiami. Cała czwórka kłóciła się, czy mają wejść czy nie, i myśleli, że lider ich nie słyszy.

- Naprawdę, możecie wejść, a nie się wygłupiać – powiedział spokojnie, ale na tyle głośno, by 4/5 SHINee go usłyszało.

Chłopcy wpadli jak burza do jadalni połączonej z kuchnią, przy okazji się wywracając. Na samym dole leżał Key, a na nich Taemin, przez co Onew się zaśmiał. Jednak szybko się wzięli w garść i po chwili siedzieli obok i naprzeciw Lee. Wszyscy utkwili w nim swoje zaciekawione spojrzenia, oczekując odpowiedzi na niezadane pytanie.

- Zapytajcie o to, o co chcecie zapytać, okej? – poprosił Jinki, patrząc na Keya, który zrobił minę wyrażającą, że oczywiście nie ma pojęcia, o co może chodzić.
- No jak ta randka! – wypalił Jonghyun, a Ki Bum kopnął go pod stołem. – Aua! To bolało, debilu!
- Bo miało boleć! – wrzasnął wściekły Ki Bum. – Czemu ty jesteś taki tępy?!
- Bo w kolejce po rozum i wzrost stał po klatę – rzucił Minho, a reszta parsknęła śmiechem.
- A ty to niby po co! – zaczął oburzony Kim.
- No on akurat stał po rozum i wzrost – rzucił Onew, wiedząc, że teraz Jonghyun się obrazi jak szesnastolatka.
- Nie lubię was!
- To nie lub – prychnął Key. – Co ty mnie obchodzisz… mnie teraz interesuje faktycznie to, czy Onew znalazł mój portfel.
- Taa… wymruczał. – Ten portfel dzisiaj do ciebie zadzwoni.
- O, a po co? – ucieszył się chłopak, ale natychmiast się zreflektował.  – To znaczy… ja serio pytam…
- Dobra – powiedział znudzonym tonem Taemin, robiąc przy tym dziwną minę. – Już przestań. Każdy wie, że to był twój pomysł i że posłałeś Onew na randkę w ciemno.
- No właśnie – przytaknął mu Minho. – Także Onew, lepiej mów, bo i tak cię sam winowajca o to wprost nie zapyta.
- Kochacie się mnie czepiać – stwierdził oczywistym tonem Key, patrząc na nich wzorkiem „I tak jestem od was lepszy i ładniejszy”.
- Błagam cię, hyung, mów – poprosił błagalnym tonem maknae, który miał dość słownych przepychanek i chciał iść spać z zaspokojoną ciekawością.
- Ale co mam mówić? – rzucił trochę zmieszany Jinki. – Dziewczyna jest fajna, ale chyba nie oczekujecie, że na dzień dobry wyznamy sobie miłość? To było niezobowiązujące spotkanie. Ale i tak się jeszcze spotkamy, bo muszę odzyskać swoją bluzę.
- Ach, Onew, jaki z ciebie realista – Key spojrzał na niego spod przymrużonych powiek, gdyż zdecydowanie spodziewał się bardziej romantycznej odpowiedzi. – Rozumiem, że Noo Ri ci się podoba?
- No chyba tak.
- No chyba?! Człowieku, wiesz, ile facetów mdleje na jej widok?! – pisnął Ki Bum?
- Ty też? – zapytał wrednie Minho. – W ogóle, skąd ją znasz?
- Akurat ja nie, to ona zemdlała na mój widok – odparł blondyn z cwaniackim uśmiechem. – A skąd ją znam? Skądś tam.. ty myślisz, że pamiętam wszystkie miejsca, gdzie spotkałem jakąś ładną dziewczynę?
- Mhm, jasne, nie pamiętasz, taki kit to nie nam – odparł spokojnie Taemin. – Ale nieważne, już wszystko wiem, idę spać.
- Ej no, czekaj! – rzucił Jonghyun, zapominając, że przecież jest śmiertelnie obrażony. – Może coś jeszcze ciekawego powie!
- Nic już wam nie powiem! – powiedział zdecydowanie zbyt głośno starszy Lee, po raz kolejny w ostatnim czasie wywołując na twarzach przyjaciół zaskoczenie. – Za dużo chcielibyście wiedzieć.
- No chyba mam prawo, skoro cię tam wysłałem, prawda? – zapytał Key.
- Ale wysłałeś mnie tam po portfel, nie po dziewczynę. – odpowiedział już spokojnie Jinki, dopijając herbatę i wychodząc, jak gdyby nigdy nic. – Dobranoc.
- Ej!

Jednak lider już nie zareagował, zostawiając zdezorientowanych kumpli. Taemin jak stał przy drzwiach, tak stał dalej, patrząc na kolegów wzorkiem pełnym niezrozumienia, zresztą tak samo jak oni. Może z wyjątkiem Keya, który najwyraźniej w swojej głowie tworzył kolejny pomysł, dochodząc do wniosku, że jego plan pod tytułem „Randka w ciemno” jednak się udał.

- Co wymyśliłeś? – zapytał Minho.
- Nic nie wymyśliłem – odparł niewinnym tonem Ki Bum. – Po prostu jutro zrobimy tę imprezę i już.

Zadowolony z siebie, wyszczerzył się do nich i wstał, idąc do swojego pokoju. Reszta tylko wzruszyła ramionami i zrobiła to samo. Wiedzieli, że teraz i tak nie było już o czym dyskutować. Bo jeśli Onew nie chciał czegoś powiedzieć, to i tak by nie powiedział, wiedzieli to doskonale. I żadne argumenty by na niego nie podziałały. Po prostu musieli poczekać do jutra, przeżyć kolejny męczący dzień na sesji, wywiadach i występach, modląc się w duchu, by starczyłoby im siły na imprezę urządzoną przez Keya…