Siedem Dni ~Endless Summer~ - Część II

Lee Min Ki - Endless Summer

- Lee, wyłaź z tej łazienki, ile ty tam chcesz jeszcze siedzieć! Siedzisz już ze 20 minut, a zaraz zaczynamy i w ogóle! A ja tu w rozsypce jestem! No Sungjong! Rusz te swoje cztery litery! Przecież to program dla fanek, a nie pokaz mody! One cię będą kochały nawet jak wyjdziesz w worku po kartoflach!

Sungyeol po raz kolejny chciał kopnąć w drzwi, za którymi siedział maknae, jednak zanim to zrobił, drzwi z rozmachem się otworzyły. Przerażony Yeol odskoczył na ścianę obok dziwiąc się, że te drzwi nie wypadły z zawiasów… Następnie spojrzał oburzony na maknae i zatkało go.

Pomijając minę w stylu „Yeol, zabiję cię bardzo brutalnie tu i teraz”, to Lee naprawdę odstawił się jak na pokaz mody w Paryżu… Perfekcyjnie dobrana, jasno niebieska koszula z granatowymi mankietami., opinająca szczupłe ramiona Sungjonga, rozpięta pod szyją. Do tego czarne spodnie do kolan, gdzie niegdzie ozdobione srebrnymi ćwiekami, idealnie przylegające do szczupłych ud. Dodatkiem był cienki biały pasek ze srebrną klamrą i kilka rzemykowych bransoletek na prawym nadgarstku. Przez umysł Yeola przemknęła szalona myśl, że nie jedna ładna dziewczyna mogłaby mu pozazdrościć figury i tego, jak w tym momencie wyglądał. Szybko otrząsnął się z tego zaskakującego wniosku i znów spojrzał na twarz maknae. Tam czekało na niego kolejne zdziwienie.

- Co? – pisnął Yeol. – Po co ci eyeliner pod oczami? To nie koncert, tylko program! Mam ci przeliterować?

Najwyraźniej Jongie chciał coś powiedzieć, już otwierał usta, lecz ostatecznie wywrócił oczami, zmarszczył czoło i prychnął pod nosem jak wściekły kot, omijając oniemiałego Lee. Chłopak popatrzył, jak maknae kocim ruchem wychodzi z domku i trzaska drzwiami. Wzruszył ramionami i wszedł do łazienki, żeby po 10 minutach z niej wyjść, w zwykłych jeansowych spodenkach i pomarańczowej koszulce. Zdążył jeszcze złapać jakieś jabłko i po chwili sam siedział na zewnątrz.

- Dobra, chłopaki, zaczynamy!

No i zaczęli. Kamera towarzyszyła im wszędzie. Sungyeol i Sungjong mieli w programie pokazać uroki japońskiej wsi – jak tu pięknie i że warto odwiedzić takie wspaniałe miejsce. Dodatkowo, dzięki niemu, mieli zyskać jeszcze więcej fanów w tymże kraju, ponieważ program ten miał być emitowany i w Japonii. Momentami próbowali rozmawiać też po japońsku, ale z marnym skutkiem. I tak głównie chodziło o to, by na razie przybliżyć górskie krajobrazy, pola, łąki, jeziora i całą urokliwą przyrodę.

Obaj panowie z Infinite, z lekką pomocą managera, wpadli na genialny pomysł, by wejść na jedno z drzew, które rosło wzdłuż żwirowanej dróżki w towarzystwie innych, żeby o nim opowiedzieć, ponieważ wyczytali, że to jakiś rzadki gatunek. Wszystko szło idealnie, kiedy to nadeszła chwila na zejście. O ile Sungjong jak zwykle zrobił to z wielką gracją, już na dole odrzucając grzywkę i patrząc prowokująco na Yeola, tak Yeol nie potrafił zgrabnie zejść… Właściwie, w ogóle nie potrafił, bo wszedł za wysoko.

- Ej, no – ryknął, śmiejąc się w zakłopotaniu. – Weźcie mi pomóżcie, no! Kurde! Nie zejdę, spadnę stąd! Weźcie, nie kompromitujcie mnie przed fanami!
- Sam się kompromitujesz – Sungjong uśmiechnął się bardzo wrednie i odwrócił się na pięcie, razem ze swoim kamerzystą, Se Hyunem.
- Ej no… - starszy Lee nie wiedział, co ma robić, więc się śmiał, po czym zwrócił się do kamerzysty: - Ale wytniemy to, bo to obciach!

Jednak tak naprawdę chłopakowi nie było do śmiechu. Naprawdę miał problem z zejściem, a na domiar złego maknae denerwował go od samego rana. Jeśli chciał udowodnić nad starszym swoją wyższość, to naprawdę świetnie mu to wychodziło. Yeol żałował, że w nocy jego przyjaciel nie jest taki hardy i wredny, może wtedy nie pchałby mu się do łóżka, a on mógłby sobie spać spokojnie bez żadnych głupich myśli. Tak czy inaczej, Sungyeol był sfrustrowany i obrażony, a do tego wisiał na drzewie. Nie miał wyjścia, musiał sobie jakoś poradzić…

Oburzony na cały świat westchnął ciężko, ale postanowił skoczyć… Trochę się bał, ale w końcu skoczył. Zabolało. I to mocno, w lewej kostce. Lee syknął z bólu, a kamerzysta o imieniu Won Joon zlitował się i wyłączył kamerę. Chłopak chwilę leżał na ziemi, ale podniósł się z krzywym uśmiechem na ustach, udając, że wszystko jest w najlepszym porządku.

- Wszystko okej? – zapytał Won Joon, podchodząc do Yeola.
- Tak, dam radę – wyszczerzył się Lee, powstrzymując się od jęków z bólu. – Zemszczę się na Sungjongu i tyle.

Obaj się zaśmiali i ruszyli przed siebie… No, prawie, ponieważ zdecydowanie Yeol utykał na lewą nogę, jednak trzymał klasę i nie dał po sobie poznać, że cholernie boli go kostka i że chyba powinien poleżeć. W czasie drogi jednak skupił się na opowiadaniu historii wsi, w której się znajdowali, więc po części zapomniał o bólu. Po jakichś 20 minutach wolnego spacerku dotarli nad jezioro, gdzie maknae i jego kamerzysta, Se Hyun, rozsiedli się wygodnie na kocu. Won Joon po raz kolejny zlitował się nad starszym z Infinite i wyłączył kamerę, kiedy ten niezdarnie i z nieciekawym grymasem na buzi dołączył do reszty. Sungjong z przerażeniem patrzył na cierpiącego Yeola, który nawet nie zaszczycił go spojrzeniem.

- Co ci się stało? – zapytał maknae siadając obok Lee, co zdziwiło chłopaka, ponieważ maknae zrobiło to zapominając o swojej gracji i elegancji. – Czemu kulejesz?
- Zeskoczyłem z drzewa, po pewne wredne maknae nie chciało mi pomóc – wycedził przez zęby Yeol, patrząc na zmieniający się wyraz twarzy Sungjonga.
- Przepraszam – rzucił ni z gruszki ni z pietruszki zmieszany Jongie. – Możemy zrobić przerwę? Zaprowadzę go do domku, a wy coś zjedzcie.
- Może pomożemy? – zaoferował się Se Hyun.
- Nie, poradzę sobie. Zresztą, to twarda sztuka, wbrew pozorom.

Cała trójka się zaśmiała, a panowie kamerzyści wstali i poszli, tak jak ich prosił Jongie. Starszy spojrzał podejrzliwie na maknae, który wstał i z uśmiechem wyciągnął do niego rękę. Lee naprawdę nie rozumiał swojego młodszego kolegi, taka zmiana nastrojów nie była normalna, irytowała go, a przede wszystkim był zły, że wcześniej go wystawił.

- Sam sobie poradzę! – ryknął Yeol, niezgrabnie podnosząc się z koca, i machając rękami na wszystkie strony, odganiając Lee niczym natrętną muchę. – I sam sobie pójdę!
- Ja ci dobrze radzę, Lee – warknął maknae, co wywołało na plecach jego przyjaciela zimny dreszcz. Taki ton nie znosił sprzeciwu, obaj to wiedzieli. – Nie kłóć się w TYM momencie ze mną, bo to się źle skończy.

Starszy członek Infinite zrobił wielce oburzoną minę, jednak gdy spojrzał na maknae, wiedział, że ten gotów go zabić wzrokiem, jeśli się sprzeciwi. Prychnął pod nosem i oparł się o ramię młodszego, co godziło w jego dumę. Ale o dumie zapomniał od razu, gdy poczuł ból w kostce i ramię Jonga na talii. Poczuł się dziwnie i czuł, że się czerwieni.

- Nie jestem dzieckiem, nie przewalę się, naprawdę – burknął pod nosem coraz bardziej zdenerwowany Lee.
- Weź się już zamknij, bo sam cię przewalę, jesteś niereformowalny.

Lee głośno wciągnął powietrze, zatrzymując się na chwilę. Stwierdził w duchu, że maknae naprawdę pozwala sobie za bardzo, i że będzie musiał z nim porozmawiać, gdyż miał już serdecznie dość jego władczego tonu i książęcego zachowania. Wtedy też jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Sungjonga… I znów Yeol miał to dziwne wrażenie, że ten wzrok wyraża znacznie więcej niż wyższość i rację absolutną… To było coś na kształt… smutku i troski? Prychnął pod nosem i odwrócił się od niego, ponieważ czuł, że po raz kolejny robi się czerwony. 

Po pół godzinie siedzieli już w domku. Yeol z wyraźną ulgą opadł na kanapę i chciał po prostu zasnąć. Zapewne kamerzyści też zrobili sobie przerwę na drzemkę czy na coś, więc nie było pośpiechu. Oczy zaczęły mu się kleić, kiedy poczuł na lewej kostce coś bardzo zimnego i mokrego. Syknął i z przerażeniem spojrzał w tamtą stronę. Jego przyjaciel klęczał przed nim i z troską przykładał mu do spuchniętej kostki woreczek lodu. 

- Co ty robisz? – Yeol był w wielkim szoku i z wybałuszonymi oczami oraz otwartą buzią obserwował spokojnie działającego maknae. – Nie potrzebuję twojej pomocy.

Jednak młodszy zupełnie go zignorował, dalej zajmując się jego nogą. I chociaż Yeol bardzo chciał pokazać, że nadal jest obrażony, to ulga, jaką przynosił lód, była za duża, żeby powiedzieć cokolwiek. Dlatego opadł na kanapę i dalej obserwował maknae. Nawet w takich momentach nie tracił nic ze swojego uroku. Sungyeol miał zamiar już się odezwać, zadać nurtujące go pytanie, ale przyjaciel go uprzedził.

- Odpocznij trochę – rzucił od niechcenia, wstając na równe nogi i odwracając się na pięcie. – Pewnie i tak trochę odpoczniemy, bo potem musimy udać się do jakiejś cywilizacji i coś zjeść. I pewnie opowiedzieć o jedzeniu.
- Taa, wiem. To ja idę do swojego pokoju.
- Zostań, nie nadwyrężaj tej nogi. Przecież nic ci nie zrobię.
- No, ale może ja chcę do łóżka?
- Ty naprawdę jesteś okropny.
- Bo chcę do łóżka? Weź mnie nie wkurzaj, noga mnie już wystarczająco boli!

Tym razem to Jongie poczuł się urażony, więc wyszedł, przy okazji trzaskając drzwiami. Zirytowany Yeol zaczął targać sobie włosy, miał to w zwyczaju, kiedy naprawdę go coś zdenerwowało. Już nie miał pojęcia, o co chodzi maknae. Perfekcyjność perfekcyjnością, ale na dłuższą metę to męczące, kiedy ktoś na każdym kroku pokazuje ci, że jest lepszy. Sungyeol wiedział, że nigdy nie będzie taki elegancki, wyszczekany, uroczy, słodki i ogólnie taki niesamowity. Chciał być po prostu sobą, ale z jakieś przyczyny młodszemu Lee to przeszkadzało… A przynajmniej tak to odbierał Yeol.

Po niecałej godzinie jechali już samochodem do jakiejś restauracji, a przynajmniej tak im powiedziano. Chociaż obaj wątpliwi, by tu coś takiego się znalazło, jednak potem okazało się, że dojechali do jakiegoś większego miasteczka. Droga nie upłynęła w milczeniu, ponieważ każdy z nich komentował to, co widział za samochodową szybą – niebo, drzewa, ptaki, inne zwierzęta, jakieś jeziora. Tak, by zabawić fanów.

Ostatecznie znaleźli się na miejscu i tak jak się spodziewali, za wiele osób tutaj nie spotkali. Jedynie kilku starszych ludzi. Postanowili potem popytać się, jak tu się mieszka i żyje, ale najpierw zapolowali na jakieś jedzenie, bo obu Lee burczało już głośno w brzuchach. Zamówili zwykłą zupę miso i jakiś specjał, by zacząć o nim opowiadać.

Wtedy też stało się to, czego Sungyeol najbardziej się od wczorajszej nocy obawiał, w gruncie rzeczy bez powodu. Manager podszedł do nich w chwili przerwy i jasno dał do zrozumienia, że mają się bardziej postarać. A to „bardziej się postarać” znaczyło ni mniej, ni więcej, jak tylko fanserwis. A Yeol wyjątkowo nie chciał w tym programie fanserwisować, fanserwis z maknae zawsze go… męczył? To było złe określenie, ale na pewno przychodziło mu to z trudem. Jednak jak to mówią – mus to mus.

Kiedy zaczęli jeść, Yeol zupełnie nieświadomie umazał kącik ust jakimś sosem, dalej opowiadając, jakie to wszystko pyszne, zdrowe i naturalne. Sungjong, korzystając z okazji, przejechał kciukiem po brudnych wargach przyjaciela. Zrobił to bardzo wolno, za wolno, delikatnie, zmysłowo i z zaskoczenia, przez co Yeola na chwilę zamurowało. Spojrzał na maknae, który wpatrywał się w niego oblizując palec. A kiedy oblizał palec, oblizał usta. Lee otrząsnął się z tego szoku i rzucił jakimś żartem, nadal patrząc na Sungjonga, który uśmiechał się niewinnie. Chociaż dla starszego był to jeden z najbardziej perwersyjnych uśmiechów, jakie posłał mu kiedykolwiek maknae. 

W końcu Sungyeol uspokoił za szybkie bicie serca i kontynuowali rozmowę o jedzeniu. Po jakiejś godzinie cała czwórka stwierdziła, że teraz powinni się przejść, a przynajmniej Sungjong, bo Yeol nadal utykał. Zostawili więc go z Won Joonem. Lee rozmawiał z ludźmi siedzącymi obok niego, gdy tymczasem Sungjong poszedł sprawdzać, jak tutaj płynie życie.

Po całym tym „zwiedzaniu”, manager stwierdził, że jednak na dziś wystarczy, ponieważ noga Sungyeola wymagała odpoczynku. Chłopaka naprawdę bolała kostka, jednak po oględzinach lekarza, który do nich przyjechał, stwierdzono, ze to na szczęście nic poważnego, że po prostu poboli, mimo to powinien się oszczędzać.

Po 18.00 byli już w domku. Starszy Lee od razu udał się do swojego pokoju, by jak najdalej trzymać się od maknae. I sam tego nie rozumiał. Od wczoraj chodził przez niego rozdrażniony i podenerwowany. Zrezygnowany powalił się na wielkie łóżko, automatycznie odczuwając ulgę w obolałej kostce.

Patrzył na krajobraz za oknem. Słońce już nie grzało tak mocno jak wcześniej, mimo to panował upał. Tym razem Sungyeol nie myślał o pięknych widokach, które roztaczały się za jego pokojem, a o tym, co zrobił Sungjong. Wiedział, że młodszy Lee też nie przepada za wielkim fanserwisem, jaki na przykład pokazywał Woohyun czy Dongwoo, więc tym bardziej nie rozumiał dzisiejszej sytuacji. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Yeolowi wydawało się, iż Jongie zrobił to specjalnie… Do tego wszystkiego ten wzrok… Nie należał do spojrzeń fanserwisowych, miał wrażenie, że był prawdziwy. I to naprawdę go przeraziło. Stwierdził, że przez ten skwar wariuje. Tym bardziej, że cały czas czuł palec Sungjonga na swoich ustach…

Nie wiedział, kiedy zasnął, jednak gdy się obudził, było już prawie ciemno. Spojrzał na zegarek w komórce, było lekko po 21.00. Yeol, zaspany, westchnął, ale po chwili siedział już w kuchni. Kostka już mniej go bolała, więc postanowił zrobić jakieś kanapki. Po 20 minutach zaczął się zastanawiać, gdzie się podział maknae… Stwierdził jednak, że zapewne siedzi już w swoim pokoju, i tym razem nie przyjdzie do niego w nocy z jakąś wymówką. O tyle dobrze.

Wziął prysznic, umył zęby i znów położył się do łóżka. Napisał do Myungsoo, jak tam podróż. Przyjaciel odpisał, że wszystko cudownie, oprócz Woohyuna oczywiście. Yeol natomiast dostał za długiego maila od Dino, że w Seulu w ogóle wspaniale, niesamowicie, ganiają się z Hoyą tam i tu, napotykają fanki i w ogóle mają mnóstwo przygód. W tym momencie przypomniało się Lee, że to przez Jonga znaleźli się tutaj, na wsi. I znów ogarnęło go to rozczarowanie i złość. Postanowił iść spać, czując lekką zazdrość o to, gdzie znajdowała się reszta zespołu…

Tym razem twardo postanowił, że szybko zaśnie, co oczywiście nie okazało się proste. Jednak gdy zachciało mu się już porządnie spać, to rzecz jasna, po raz kolejny coś, a raczej ktoś, go rozbudziło…

Yeol, tym razem bardziej ze złością niż z przerażeniem, spojrzał w stronę drzwi. W pokoju stał Sungjong, znów z tą swoją zbolałą miną, tym razem bez czarno-białego misia. Patrzył na Sungyeola oczami małego szczeniaczka, który potrzebuje opieki. Lee znów poczuł to zdenerwowanie…

- Znów spać nie możesz? – zapytał, z powrotem odwracając się do okna, by maknae nie zobaczył zażenowania na jego twarzy.
- Tak – rzucił cicho i niepewnie Jongie. – I przyszedłem prosić o to samo, co wczoraj…
- Nie! – ryknął Yeol, zaskakując tym samego siebie.
- Ale… - zaczął przestraszony Sungjong. – Przepraszam cię za tą nogę, nie chciałem… I ten fanserwis… wiem, że cię zdenerwował, ale chciałem, żeby było przekonująco… I w ogóle to w lodówce zostawiłem ci sałatkę, ale jej nie zauważyłeś.
- Jaką sałatkę? – Lee odwrócił się do przyjaciela, czego natychmiast pożałował.

Sungjong wpatrywał się uparcie w Yeola, a jego policzki zdobiły dwa rumieńce. Tym razem nie był roztrzepany, jego włosy były idealnie ułożone, więc niemożliwe, by się w ogóle kładł. A nawet jeśli, to potem musiał siedzieć przed lustrem i układać włosy… I tym razem miał na sobie dość obcisłą koszulkę i po raz kolejny starszy z Infinite nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że maknae ma bardzo ładną figurę. Na tę myśl potrząsnął głową i znów spojrzał na przyjaciela. Maknae lekko się uśmiechnął i cicho zaśmiał, najwyraźniej rozbawiony jego zachowaniem… teraz to Sungyeol miał różowe policzki.

- Hyung, mogę z tobą spać? Zrobię ci jutro śniadanie – uśmiechnął się Jongie, a jego kolega starał się na ten uśmiech nie patrzeć.
- Tak, możesz, ale przynieś sobie tego swojego ukochanego miśka, żeby w nocy kopać jego, nie mnie! Aha, i kołdrę też sobie weź, bo się nią już dzielić nie będę!
- Ale jest lato, nie potrzebuję…
- Masz ją przynieść!

I z tym zdaniem na ustach Yeol, już cały czerwony, odwrócił się do okna, ze wszystkich stron opatulając się kołdrą. Miał wrażenie, że się ugotuje, mimo to nie potrafił zrezygnować z tej jedynej ochrony przed maknae… Więc kiedy rozmyślał nad tym, czy zaśnie, i czy jeśli zaśnie, to się przypadkiem nie ugotuje, poczuł, jak po drugiej stronie lóżko ugina się pod Sungjongiem.

Uważnie odnotował, że chłopak przyniósł ze sobą miśka, a już na pewno kołdrę. Westchnął cicho w akcie ulgi i zamknął oczy. I tym razem Jongie zasnął szybciej na nieszczęście Yeola… ponieważ maknae nieświadomie zbliżyło się do niego, a chłopak po raz kolejny mógł wyczuć ten cytrynowy zapach, który lubił od zawsze. Wcale a wcale nie podobała mu się ta sytuacja. I już wiedział, że problem nie tkwi jedynie w upartym maknae, a w nim i w tym, że w jego głowie zaczęły powstawać niebezpieczne myśli.

Jednak i tym razem w końcu zasnął. Śniła mu się Francja i wygłupy na Wieży Eiffla z całym zespołem.